Wyraziste soundtracki z ostatnich lat

Ostatnie lata przyniosły ze sobą kilka świetnych soundtracków, wyrazistych i godnych zapamiętania. Skomponowanie „mięsistej” muzyki, współtworzącej atmosferę filmu i niosącej go jak na skrzydłach to nie lada sztuka. Jakże często mamy do czynienia we współczesnym, spektakularnym i pełnym efektów kinie z soundtrackami zaledwie poprawnymi, pełnymi pompy, ale bez pazura i pomysłu, mało charakterystycznymi i ginącymi gdzieś w całej masie innych dźwięków i produkcji. Oto kilka fajnych i bardzo mocnych w wyrazie soundtracków, które sprawiają, że oglądanie staje się jeszcze bardziej miodne.
Django Wczoraj miała miejsce polska premiera najnowszego filmu Quentina Tarantino pt. „Django”. W Internecie posypały się recenzje i opinie, często wyrażające uczucia mieszane. Tarantino jak to Tarantino, owszem, dobry, ale czy przypadkiem tym razem czegoś mu nie brakło? Na pewno nie była to jednak dobra muzyka. Tutaj znany i ekscentryczny reżyser jak zwykle spisał się wzorowo. „Django” to kolejna porcja świetnych kawałków dostarczonych nam przez twórcę „Pulp Fiction”. Muzyka w tymże westernie odgrywa ogromną rolę, współgra z akcją, buduje atmosferę, jest nieodłącznym elementem tego stylu filmowania. Warto zwrócić uwagę na fakt, że wszystkie utwory, które powstały na potrzebę soundtracku, zostały nagrane specjalnie z tej okazji. Na płytę zawitali między innymi Ennio Morricone, John Legend czy RZA.
Drive Film pt. „Drive” z główną rolą Ryana Goslinga okazał się dwa lata temu wielkim przebojem. Gdy produkcja o bezimiennym kierowcy zadebiutowała na ekranach kin, równie dużo mówiło się o jej soundtracku. Ten okazał się kluczowy w budowaniu niecodziennej atmosfery filmu i podkreśleniu jego przerysowanej stylistyki. Świetnie wypadły tu zarówno klimatyczne kawałki nakręcone jako tło do dziejącej się na ekranie akcji, jak i rewelacyjnie dobrane na potrzebę filmu piosenki. „Nightcall”, „A Real Hero” czy „Under Your Spell” to świetne, wpadające w ucho utwory, nawiązujące do elektroniki z lat 80. i współgrające z formą kiczu na szeroką skalę wykorzystaną w tym filmie.
Skyfall Muzyka w „Skyfall” doskonale współgra z obrazem i opowiadanymi na ekranie historiami. O jej opracowanie zadbał Thomas Newman, który współpracował z Samem Mendesem przy wszystkich jego najważniejszych produkcjach. Mimo wątpliwości, czy aby ten kompozytor, kojarzony raczej z dramatami niż z filmami akcji, wywiąże się ze swojego zadania, zostały rozwiane tuż po premierze. Kompozytor doskonale bowiem wykorzystał elementy muzyczne znane z poprzednich Bondów, tworząc z nich nową jakość i świetnie dopasowując ją do poszczególnych scen – Newman okazał się niezwykle sprawny w budowaniu napięcia i podkręcaniu atmosfery. Przy okazji soundtracku „Skyfall” wspomnieć należy oczywiście o piosence w wykonaniu Adele, która już zdążyła zgarnąć Złoty Glob. Czy zasłuży również na Oscara?
Artysta O „Artyście” w kontekście muzyki należy wspomnieć nie tylko ze względu na Oscara, którego udało się temu filmowi zdobyć pośród ogromu innych statuetek, ale i również przez jej ogromne znaczenie dla całości produkcji. „Artysta” to film niemy, jakże więc wielką „lukę”, którą spowodował brak dialogów i słów, trzeba było tu wypełnić, by całość wydała się kompletna. To odpowiedzialne zadanie powierzono Ludovicovi Bource’owi , co okazało się zresztą strzałem w dziesiątkę. Jego utwory brzmią świeżo i entuzjastycznie, wzbudzają emocje i dostarczają radości w oglądaniu. W dużej mierze to właśnie dzięki tym kompozycjom, film ogląda się niezwykle miodnie.
Slumdog. Milioner z ulicy Kiedy „Slumdog. Milioner z ulicy” zgarnął Oscara za muzykę, znaleźli się tacy, którzy postanowili zamarudzić. Jak to? Jakim cudem kompozytor A.R. Rahman zasłużył na statuetkę, skoro przyszło mu rywalizować z takimi guru od muzyki filmowej, jak Danny Elfman, Alexander Desplat czy Thomas Newman?
Rahman swoje dzieło oparł przede wszystkim na stylistyce Bollywood, zrobił to jednak tak umiejętnie, że muzyka tak jakby unosiła cały ten film od pierwszej minuty do ostatniej. Jest tu głośno, spektakularnie i barwnie, co odzwierciedla charakter świetnej produkcji Danny’ego Boyle’a.