Robert De Niro - 70 filmów, zero śladów zmęczenia

Robert De Niro ginął aż 15 razy. Według hollywoodzkich rankingów jest najczęściej uśmiercanym na ekranie aktorem. Jest też ulubieńcem wszelkiego rodzaju filmowych zestawień. W plebiscycie zorganizowanym przez portal Sky Movies zajął trzecie miejsce wśród kinowych kryminalistów wszech czasów dzięki roli Maxa Candy’ego w „Przylądku strachu” (pierwszą pozycję zajął Al Pacino za „Ojca Chrzestnego”). Z kolei w plebiscytach stworzonych przez brytyjską sieć kin UCI zdobył drugą pozycję wśród najlepszych gangsterów (Vito Corleone, „Ojciec Chrzestny II”) i pierwszą w zestawieniu najfajniejszych filmowych kwestii ("You talkin' to me? z „Taksówkarza”). Dodajmy do tego pierwsze miejsca w rankingu antybohaterów według magazynu „Total Film” (Travis Bickle również w „Taksówkarzu”) oraz w zestawieniu najwybitniejszych, żyjących aktorów (głosowanie czytelników „Empire”). Bez dwóch zdań –
Robert De Niro to jeden z naszych ulubionych aktorów.

Zadebiutował na ekranie 1965 roku. Wystąpił wtedy w filmie „Trzy pokoje na Manhattanie”. Zagrał klienta na obiedzie – nie został nawet wymieniony w czołówce. Później dostał role w dwóch filmach Briana De Palmy („Pozdrowienia”, „Przyjęcie weselne”), który wtedy, podobnie jak De Niro, nie był jeszcze rozpoznawalny. Rozgłos i pierwsze nagrody przyszły dopiero w roku 1971, kiedy to aktor napotkał na swej zawodowej drodze Martina Scorsese. „Ulice nędzy” były ich pierwszym, wspólnym filmem i zapoczątkowały długoletnią współpracę. Dwa lata później przyszedł czas na „Ojca chrzestnego II” Francisa Forda Coppoli. Kreacja ta przyniosła Oskara za najlepszą drugoplanową rolę. Drzwi do wielkiej kariery zostały otwarte na oścież.
Kolejne sukcesy nastąpiły w ekspresowym tempie. Powrót do Scorsese, tym razem w „Taksówkarzu”, wiązał się z kolejną Oskarową nominacją i ugruntowaniem swojej pozycji aktora wybitnego i wszechstronnego. Warto wiedzieć, że genialna rola Travisa Bickle’a była w wielu miejscach improwizowana przez De Niro.
Kariera rozpędziła się niczym lokomotywa. 1978 rok to występ w „Łowcy jeleni”, który mimo imponującego czasu trwania (ponad trzy godziny) podbił serca masowej publiki. Przyniósł także kolejne nominacje, zarówno do Oskara jak i Złotego Globu. Nagrodę Akademii zgarnął wtedy Jon Voight za „Powrót do domu”. Statuetka nie musiała jednak długo czekać, by trafić w ręce De Niro. Rok później aktor zagrał we „Wściekłym byku” (do roli przytył 30 kilo) i za tę przejmującą kreację otrzymał kolejnego Oskara. Oskarów więcej już nie było. Co nie znaczy, że nie było świetnych ról! De Niro grał w obrazach przełomowych i kultowych („Misja”, „Chłopcy z ferajny”, „Przylądek strachu”, „Fan”), sensacyjnych („Ronin”, „Gorączka”, „15 minut”), gangsterskich („Dawno temu w Ameryce”, „Prawo Bronxu”, „Nietykalni”), dramatach („Przebudzenie”, „Chłopięcy świat”, „Uśpieni”, „Pokój Marvina”, „Siła i honor”), a nawet komediach („Król komedii”, „Fakty i akty”, „Poznaj mojego tatę”, „Depresja gangstera”, „Co jest grane?”). Czy ktoś po takim dorobku mógłby wątpić w jego talent? De Niro szybko zauważył w sobie pasję i ponadprzeciętne zdolności. I dobrze się stało, gdyż scenariusz jego życia mógł potoczyć się zupełnie inaczej. Będąc jeszcze chłopcem, dołączył do młodocianego gangu ulicznego. Porzucił tę ryzykancką zabawę po wystąpieniu w szkolnym przestawieniu „Czarnoksiężnika z Krainy Oz”. Dzięki sztuce zaczął zwalczać nieśmiałość, zainteresował się kinem, w wieku szesnastu lat odszedł ze szkoły, by rozpocząć naukę na studium aktorskim. Dzięki temu wyborowi dzisiaj umila nam czas, gdy zasiadamy przed ekranem i nie musimy zadręczać się „drewnianą” grą amatorów. De Niro bowiem od zawsze traktował aktorstwo bardzo poważnie i w każdej kreacji dawał z siebie 100% zaangażowania. Znany jest z tego, że przygotowując się do roli, często prywatnie próbuje wcielić się w postać, którą kreuje. Na przykład do filmu „New York, New York” naprawdę nauczył się grać na saksofonie. Dzisiaj jest wciąż aktywny aktorsko. Mimo że prowadzi udane życie rodzinne, niemalże nie schodzi z planu. Ostatnie filmy, w których mogliśmy go zobaczyć, to thriller „Jestem Bogiem” i dwie komedie – „Sylwester w Nowym Jorku” oraz „Poznaj naszą rodzinkę”.
Teraz wraca do korzeni, by pojawić się w na wskroś mocnym i męskim kinie. Niedawno do kin weszła wartka i „mięsista” sensacja, w której zagrał jedną z ról – „Elita zabójców”.