Ray Bradbury - przeciwko paleniu książek

Ray Bradbury, jeden z najwybitniejszych pisarzy science-fiction, dumnie wkracza do Hollywood. W fazie kręcenia jest kilka adaptacji jego powieści – „Kroniki marsjańskie”, „Ilustrowany człowiek” i „Słoneczne wino” (premiery zapowiedziano na rok przyszły). Teraz dołączyła do nich kolejna pozycja, która wyszła spod pióra poczytnego pisarza. Wytwórnia Metro-Goldwyn-Mayer postanowiła sfilmować także zbiór opowiadań Bradbury’ego pt. „From The Dust Returned”. Bohaterami tejże książki są dziwaczne i nieśmiertelne potwory, które adoptowały ludzkie dziecko. Sam psiarz o swojej twórczości mówi, że nie ma ona nic wspólnego z nurtem science-fiction. Twierdzi, że jedyną książką, którą napisał w tym klimacie jest „451 stopni Fahrenheita”. I faktycznie. Powieści Bradbury’ego nie przypominają przesiąkniętych nauką fikcyjnych wizji Lema czy Asimova. To raczej współczesne mity, które za pomocą fantastycznej otoczki, obcych planet i dziwnych stworów mówią o nas samych często gorzkie rzeczy.
Nic dziwnego, że Hollywood po latach ochoczo wróciło do twórczości pisarza. Ona wciąż jest uniwersalna i zupełnie nie traci na swojej wartości. Co ciekawe, Bradbury doceniany i otaczany kultem nie tylko w USA, ale i w Wielkiej Brytanii Niemczech, Francji, a nawet Rosji, widnieje wśród pozycji z kanonu literatury pięknej, jego lekturę zaleca się szkołach. Tymczasem u nas w Polsce jest to pisarz jakby trochę niedoceniany. Niechętnie wydawany, a i w bibliotekach jego książek jak na lekarstwo. A to właśnie w bibliotece Bradbury spędził swoje dzieciństwo. To właśnie biblioteki nazywa on swoim najlepszym uniwersytetem, bo sam nie posiada wyższego wykształcenia. Brak dyplomu spowodowany był w jego przypadku trudną sytuacją materialną rodziców, którzy zbankrutowali. Pisarz już od lat młodzieńczych musiał podjąć się pracy. Roznosił gazety, a po dniówce zmierzał do biblioteki i tam spędzał całe godziny. Wchłaniał książki przez dziesięć lat, zanim spróbował sam coś napisać. Za pierwsze opowiadanie udało mu się zarobić 15 dolarów. Dzisiaj na koncie ma już ich siedemset. Do tego stworzył jedenaście powieści. Najsłynniejszą z nich jest oczywiście wcześniej wspomniana – „451 stopni Fahrenheita”, genialna antyutopia stawiana na równi z „Rokiem 1984” George’a Orwella czy „Nowym wspaniałym światem” Aldousa Huxleya. W niej właśnie Bradbury stworzył mroczną wizję przyszłości, w której literatura jest zakazana, a książki palone (stąd tytuł – 451 stopni to temperatura, w jakiej zaczyna palić się papier). Ich usuwaniem zajmują się specjalnie do tego przygotowani strażacy. Uczniowie edukują się z pomocą filmów, a dorośli cały swój wolny czas spędzają na interaktywnym programie „Rodzinka”. Dzisiaj dziewięćdziesięcioletni pisarz zachęca w swoich wykładach, byśmy wyłączyli Internet, a nawet porzucili uniwersytet, a zamknęli się w bibliotece. I wyjdzie nam to na dobre. Bradbury ma ogromny szacunek do książek. Dowodem na to jest choćby jego niechęć do ebooków. W wywiadach przyznaje, że nie uważa je za prawdziwe książki, bo… nie pachną. Miejmy nadzieję, że ekranizacje twórczości Bradbury’ego będą udane i obiją się głośnym echem po całym świecie, szczególnie po Polsce. Być może hollywoodzka popularność sprowokuje również tę czytelniczą, a zapomniany Bradbury zacznie pojawiać się na regałach naszych rodaków. Przesłanie, które zawarł w swojej literaturze jest bowiem bardzo cenne – szczególnie w erze cyfryzacji, reality i talent show i Facebooka.