Niezapomniane piosenki z serialowych czołówek

W dobie Internetu seriale ogląda się już zupełnie inaczej niż kiedyś . Zamiast niecierpliwego wyczekiwania przez tydzień na kontynuację historii ulubionych bohaterów, połykamy je masowo, całymi sezonami, często od rana do wieczora, ślęcząc przed ekranem komputera. Mimo kilkuodcinkowych seansów, nie zawsze przewijamy dobrze nam znaną czołówkę. Jest ona przecież częścią całego serialowego rytuału, świętością, bez której ceremonia wydaje się niepełna. Przyjemność oglądania czołówki nie płynie jedynie z popatrzenia na uśmiechnięte twarze naszych przyjaciół-serialowych bohaterów, ale i z wysłuchaniu fragmentu muzycznego, który twórcy seriali zazwyczaj dobierają starannie. Muzyka serialowa nadaje charakter całej serii i przyczynia się do jej rozpoznawalności. Pierwsze takty znanej melodii wywołują dreszczyk emocji - co też nowego przyniesie nam ten odcinek?
Często twórcy seriali korzystają z istniejącego już dorobku muzyków. Tak było w przypadku emitowanego w latach dziewięćdziesiątych przez TVP 2 serialu pt. „Cudowne lata”.
Tutaj kilka razy w tygodniu w klimat opowieści o typowo amerykańskiej rodzinie wprowadzał nas Joe Cocker i jego słynne „With a little help from my friends”. To właśnie tą piosenką, zaśpiewaną na festiwalu Woodstock (pierwotnie wykonywaną przez Beatlesów) rozpoczął swoją muzyczną karierę. Serial w Polsce przyjął się bardzo dobrze i przez lata gromadził przed telewizorem całe rodziny.
Dorobek rockmenów upodobali sobie również ludzie odpowiedzialni za muzyczną oprawę wszystkich rodzajów „Kryminalnych zagadek”. W każdej odsłonie serialu jego czołówka należy bowiem do zespołu The Who, jednej z najsłynniejszych potęg hard rocka lat 60. W CSI:NY usłyszymy utwór „Baba O’Riley”, w CSI:Las Vegas „Who Are You”, a w CSI:Miami "Won't Get Fooled Again". Obecnie jest to jeden z najczęściej emitowanych seriali w polskiej telewizji. Pojawia się w ramówce wielu programów: Polsatu, TV4, TVP2, AXN, 13th Street czy Universalu. Przeskakując regularnie pilotem po kanałach, trudno na niego (i The Who) nie natrafić.
Słynnym głosem rozpoczyna się niezwykle lubiany w Polsce „Świat według Bundych”. Uwodzicielski głos Franka Sinatry mógłby być zapowiedzią jakiegoś romansu lub chociażby serialu obyczajowego dla pań. Tymczasem przewrotna piosenka pt. „Love and Marriage” to zapowiedź nie tyle przewrotnego, co topornego w humorze sitcomu. Serial liczy sobie aż 260 odcinków. W Polsce był swoistą nowością, budził kontrowersje, jednocześnie zyskując popularność. Lubiliśmy się pośmiać z rodziny nieudaczników, dlatego piosenka Sinatry pięć dni w tygodniu stanowiła dla nas zapowiedź fajnej, niezobowiązującej rozrywki.
Bardziej "młodzieżowi” niż rodzina Bundych byli natomiast „Przyjaciele”. Serial przyciągał przed ekrany nie tylko ze względu na gagi, abstrakcyjne poczucie humoru, ale linię fabularną, wątki romansowe i… atrakcyjność głównych bohaterów. Emitowany przez 10 lat zyskał sobie olbrzymią popularność – ostatni odcinek w Stanach Zjednoczonych obejrzało 51,1 miliona widzów. Został również doceniony przez krytyków – otrzymał 7 nagród Emmy, Złoty Glob oraz 56 innych nagród i 152 nominacje. Przecz cały czas produkcji towarzyszyła mu jedna piosenka – „I’ll Be There For You” w wykonaniu The Rembrandts. Mimo że zespół istniał od 1989 roku, to właśnie w 1995 roku hit z czołówki „Przyjaciół” przyniósł mu największy rozgłos. Dzisiaj nadal możemy usłyszeć go w radiu. I wciąż kojarzy nam się przyjaciółmi z Manhattanu.
„Żar tropików” to jeden z serialowych hitów polskiej telewizji lat 90. Warto o nim wspomnieć, gdyż towarzyszyła mu sympatyczna, wypełniona pozytywnymi wibracjami piosenka. „Anyway The Wind Blows” w wykonaniu Errola Blackwooda stanowiła w powszednie wieczory zapowiedź kryminalnych zagadek, rozwiązywanych przez detektywa Nicka Slaughtera i jego rudowłosą partnerkę Sylvie Girard. Tło przygód głównych bohaterów stanowiły złociste plaże i opalone ciała w bikini.
Na koniec chyba najbardziej „klimatyczny” z muzycznych motywów serialowych czołówek. Bez kompozycji Angela Badalamentiego „Miasteczko Twin Peaks” Lyncha nie byłoby już tym samym serialem. Angelo potrafi budować napięcie – tworzył przecież muzykę do takich filmów, jak: „Koszmar z ulicy Wiązów III”, „Miasto zaginionych dzieci”, „Niebiańska plaża” czy „Bardzo długie zaręczyny”. Melodia, którą skomponował do czołówki serialu „Twin Peaks” do dziś przyprawia nas o dreszcze.