Jo Nesbo - pokrętna droga do pisarskiej kariery

Jo Nesbo jest dzisiaj jednym z najbardziej poczytnych autorów kryminałów. Jego książki sprzedają się w niebotycznych nakładach, a czytelnicy oszaleli na punkcie serii o Harrym Hole, jednym z najbardziej wyrazistszych, współczesnych postaci detektywów. Najsłynniejszą powieścią pt. „Pierwszy śnieg”, której jest bohaterem, zainteresował się sam Martin Scorsese. Reżyser ma zamiar przenieść tę historię na srebrny ekran. Nie będzie to jednak pierwsze spotkanie z kinem Jo Nesbo. Niedawno bowiem zadebiutował film pt. „Łowcy głów” na podstawie jego prozy – mimo że wyprodukowany z myślą o rynku europejskim, odbił się głośnym echem na całym świecie, a co za tym idzie – pojawiły się plany, by przenieść tę historię do Hollywood. Nesbo jak więc widać, świetnie sobie radzi z pisaniem i zaciekawianiem swoich fanów. Tak jakby był do tego stworzony. Co ciekawe jednak ten norweski psiarz, wcale nie musiał zostać pisarzem, a został nim – można by powiedzieć – przypadkiem. Pomimo swoich korzeni (mama bibliotekarka, ojciec bibliofil) i sympatii do książek Nesbo chciał być zawodowym piłkarzem. I prawie mu się to udało! Ponoć widziano w nim nieprzeciętny talent, jednak z gry wyeliminowała go kontuzja. Plany młodego chłopaka z prowincjonalnego Molde w Norwegii musiały ulec zmianie. Nesbo nie był zbyt dobrym uczniem (znana jest anegdota, jakoby przyszły pisarz stworzył wypracowanie, w którym wszyscy bohaterowie ginęli, na skutek czego rodzice zostali wezwani do szkoły), nie mógł więc dostać się na wymarzone studia – musiał zatem poszukać innego pomysłu na życie. Zaciągnął się do wojska, a na służbie spędził trzy lata. Potem natomiast zaczął się uczyć na znienawidzonym przez siebie kierunku – biznes i zarządzanie. Szybko zatrudnił się jako makler giełdowy i analityk finansowy, a co ciekawe – szło mu w tej dziedzinie rewelacyjnie i osiągał spore sukcesy. Bardziej interesującym stał się jednak inny fakt z życiorysu przyszłego pisarza – otóż pracując w finansach, odkrył on w sobie talent do rock’n’rolla. Grał na gitarze, pisał teksty i zrobił karierę w zespole Di Derre, który ekspresowo stał się jedną z najpopularniejszych kapel norweskich. Nesbo zarabiał duże pieniądze. W trakcie trasy koncertowej zaproponowano mu napisanie książki o perypetiach zespołu. Wtedy Nesbo stwierdził, że owszem – mógłby pisać, ale zupełnie inne rzeczy. I… napisał kryminał. Tuż przed stworzeniem „Człowieka-Nietoperza” Nesbo rzucił pracę i postawił wszystko na jedną szalę. Mógł sobie na to pozwolić, nie brakowało mu przecież pieniędzy. Koniecznie chciał wydać swoją książkę, ale obawiał się, że ocena wydawców mogłaby być nieszczera przez fakt, że jej autor znaną i lubianą osobą. Dlatego rękopis wysłał pod pseudonimem. Dopiero, gdy wydawnictwo stwierdziło, że rzecz jest na tyle dobra, by wypuścić ją na rynek, przyznał się do swojej tożsamości. Teraz pisze książkę za książką, a fani są nieustannie usatysfakcjonowani. Mówi się o nim, jako o spadkobiercy Stiega Larssona. To dość krzywdzące określenie, zważywszy na fakt, że Nesbo był już popularny, zanim ktokolwiek usłyszał o Larssonie. Niemniej jednak to właśnie nazwisko Larssona rozsławiło skandynawski kryminał tak bardzo, że książki Nesbo zaczęły świetnie się sprzedawać na całym świecie. Dziś tłumaczone są na języki: angielski, czeski, duński, fiński, francuski, litewski, niderlandzki, niemiecki, portugalski, rosyjski, szwedzki i oczywiście polski. Nesbo musi być zatem wdzięczny swojemu koledze po fachu, choć z przekąsem twierdzi, że jemu samemu udało mu się przebrnąć zaledwie przez 1,5 tomu słynnej trylogii „Millenium”.