Jane Fonda - historia smutnej seksbomby

Jane Fonda to współcześnie już symbol. Córka słynnego aktora, Henry’ego Fondy, otrzymała od życia już na starcie bardzo wiele – rozpoznawalne nazwisko i niezwykłą urodę. Przez długie lata funkcjonowała jako naczelna seksbomba kina, nieustannie wzbudzając zachwyt swoich odbiorców. Zagrała w wielkich filmach, została uhonorowana dwoma Oscarami, choć w jej dorobku nie zabraknie również produkcji kiczowatych. W ciągu kariery musiała udowodnić, że stać ją na wiele, że aktorsko potrafi być naprawdę wielka, by złamać stereotyp puściutkiej, ślicznej blondynki, która ma prezencję, jednak nie posiada talentu. Zdała egzamin bezbłędnie. I choć jej kariera przebiegła w sposób niemalże wzorcowy, nad jej życiem prywatnym niemalże od zawsze wisiały czarne chmury. Kłopoty zaczęły się już w dzieciństwie. Matka Jane, Francis Ford Seymour, niezrównoważona emocjonalnie, nie potrafiła zaprzyjaźnić się z córką. Do szaleństwa kochała swojego męża, a jej największym pragnieniem było posiadanie syna. To sprawiło, że przeszła poważne załamanie nerwowe, wpadła w depresję, aż w końcu trafiła do szpitala psychiatrycznego. Jane nie utrzymywała kontaktów z matką, mając do niej pretensje za zaistniałe wydarzenia i ból, który jej przysporzyła. Wkrótce przyszła aktorka miała tego pożałować – jej matka popełniła bowiem samobójstwo. Podcięła sobie gardło. Ojciec Fondy nie tylko nie potrafił zastąpić jej matki, ale też nie był zbyt dobrym ojcem. Jane już niejednokrotnie w wywiadach spowiadała się z ich bardzo trudnej relacji, która cieniem położyła się na kondycji psychicznej aktorki. Fonda był oschły i wybitnie wymagający. Nie szczędził córce krytyki, twierdząc, że jest gruba i brzydka, nie okazywał jej również ciepła – skupiając się przede wszystkim na swojej wielkiej karierze, a także na licznych romansach.
Jane wpadała w coraz większe kompleksy i ku swojej zgubie zaczęła myśleć, że kobieta ma obowiązek być idealna, perfekcyjna, że w tym właśnie mierzy się jej wartość. Dlatego chorobliwie dbała o swoją kondycję, katowała się restrykcyjnymi dietami, aż w końcu zachorowała na bulimię. Śladem poglądów zaszczepionych przez wymagającego ojca była również późniejsza działalność fitness. Jane nagrywała płyty z ćwiczeniami, które rozchodziły się w gigantycznych nakładach i cieszyły się nieokiełznaną popularnością. Aktorka po latach będzie krytykować ten moment w swojej karierze, uznając, że była wtedy zbyt skupiona na kulcie ciała i chorobliwie pragnęła być atrakcyjna dla mężczyzn. Z mężczyznami kompletnie jej się nie układało. Jane była aż trzykrotnie zamężna, jednak każdy jej związek kończył się totalnym niepowodzeniem. Była słabą i uległą kobietą, która spełniała każde z najmniejszych wymagań swoich partnerów, często robiąc to wbrew sobie i swojej godności. Roger Vadim namawiał ją do łóżkowych ekscesów, w tym trójkątów, z których aktorka nie była zadowolona. Potulnie się jednak zgadzała. Przymykała także oko na kolejne romanse męża, panicznie bojąc się samotności. Ten układ nie mógł jednak potrwać długo. Do rozwodu doszło po ośmiu latach pełnych bólu i upokorzeń. Drugi mąż Fondy, Tom Hayden, zupełnie jej nie doceniał, twierdził, że być może jest ładna, ale nie traktując jej poważnie. To dla niego Fonda powiększyła sobie piersi (czego później żałowała) – ten jednak po latach odszedł do innej kobiety. Trzeci mąż, Ted Turner, zdradzał Jane już po miesiącu od zawarcia małżeństwa. Fonda aż przez dziesięć lat znosiła jego ekscesy. Dzisiaj, wciąż piękna, wciąż zgrabna, mimo że już siedemdziesięcio pięcio letnia, rozlicza się ze swoją przeszłością. Żałuje wielu posunięć, ale dopiero teraz jest świadoma siebie, swoich wad, niepowodzeń, wcześniejszych bezzasadnych kompleksów, które zdeterminowały jej życie. Napisała autobiografię, po przerwie wróciła do grania. Głowę trzyma wysoko podniesioną, uśmiecha się hollywoodzko, jest to jednak uśmiech bardziej szczery niż kiedyś. Nareszcie odczuwa spokój i satysfakcję.