Holmes, Poirot, Maigret, Marlowe - kwartet najsłynniejszych literackich detektywów

Trup znaleziony w zamkniętym od środka pokoju bez okien, brylanty skradzione ze strzeżonego 24 godziny na dobę sejfu, tajemnicze morderstwo na wiejskiej plebanii, niebezpieczne gangi, pozornie nie mówiące niczego poszlaki, skomplikowane zagadki kryminalne. A do ich rozwikłania wyznaczeni zostali oni – najwybitniejsze umysły kryminalnego świata. Błyskotliwi, inteligentni, obdarzeni najwyższym poziomem przenikliwości i znajomości ludzkiego charakteru. Ale również zadufani w sobie i zdradzający olbrzymie skłonności do wpadania w nie lada kłopoty. Przed Wami czwórka największych detektywów w historii literatury.
Sherlock Holmes
Najsłynniejszy bodaj detektyw na naszej planecie. Znany wszystkim, nawet tym, którzy ku swojemu nieszczęściu, nie lubią czytać. Choć Sherlock Holmes to postać fikcyjna, przez wiele lat był uważany za rzeczywistego człowieka. Pisano do niego listy, proszono o porady, próbowano go odnaleźć w Londynie, w jego mieszkaniu na słynnej Baker Street 221b.
Stworzony przez sir Arthura Conan Doyle’a, po raz pierwszy pojawił się w powieści „Studium w szkarłacie” z 1887 roku. Łącznie powstały 4 powieści i 56 opowiadań z Holmesem. Jego głównym wrogiem był genialny profesor przestępczego świata – James Moriarty, zaś najbliższym współpracownikiem i przyjacielem, a także kronikarzem przygód detektywa – dr John Watson. Sherlock Holmes zasłynął z rozwiązywania tajemniczych i mrocznych zagadek za pomocą niesamowicie rozwiniętej sztuki dedukcji. Był znakomitym obserwatorem i miał ogromną wiedzę z różnych dziedzin (m.in. nauk ścisłych, kulturoznawczych, psychologii). Hobby Sherlocka Holmesa była gra na skrzypcach; był także bokserem. Prywatnie był uzależniony od kokainy, morfiny, opium i tytoniu. Jego brat – Mycroft Holmes – był rzekomo jeszcze bardziej utalentowany niż Sherlock, ale pojawiał się w utworach znacznie rzadziej.
Herkules Poirot Mieszkający w Anglii Belg, któremu często – co niezmiernie go złościło – przypisywano korzenie francuskie. Chorobliwy pedant ze skłonnościami do bycia dandysem, geniusz z ego rozrośniętym jak imperium Czyngis-chana. Powołany do życia przez „Królową kryminału” – Agathę Christie. Herkules Poirot jest bohaterem ponad 30 powieści i kilkudziesięciu opowiadań. Debiutował w „Tajemniczej historii w Styles” z 1920 roku. Kojarzony z bardzo charakterystycznego wyglądu: niski wzrost, jajowata i prawie łysa głowa, podkręcone i wypomadowane efektowne wąsiki, doskonale skrojony garnitur. Poirot jest bardzo skrupulatny i pedantyczny – wszystko musi mieć swoją symetrię, chorobliwie nienawidzi chaosu i nieporządku. Kpi z klasycznych metod prowadzenia śledztwa (jak zbieranie śladowych dowodów) – do rozwiązywania zagadek kryminalnych używa „małych, szarych komórek”, skupiając się na psychologicznej warstwie zbrodni.
Komisarz Maigret Jego ojcem jest Georges Simenon – belgijski pisarz, który pisał po francusku z prędkością karabinu maszynowego. Tworzył książki w zabójczym tempie – na jedną powieść potrzebował raptem kilka dni. Efektem tego jest ponad 400 (!) powieści, ponad 150 opowiadań, ok. 25 tekstów autobiograficznych, listy i wiele innych tekstów.
Komisarz Jules Maigret zajmuje pokaźną część tego dorobku – jest bohaterem 75 powieści i 28 opowiadań. Pod tym względem absolutnie przebija swoich kolegów po fachu. Urodzony w chłopskiej rodzinie, ale mieszkający i na stale pracujący w Paryżu. To właśnie stolica Francji jest główną areną zmagań komisarza ze światem przestępczym. Komisarz Maigret odróżniał się od klasycznych literackich detektywów-geniuszy (jak Holmes czy Poirot) tym, że łączył pracę własnego umysłu z działaniami państwowego mechanizmu (jak np. aparat policyjny). Uwielbia świetną kuchnię i dobre trunki, jest też smakoszem fajek. W przeciwieństwie do większości detektywów swoich czasów – nie jest „singlem”. Madame Maigret ma na imię Henrietta.
Philip Marlowe Prywatny detektyw zza oceanu. Bohater powieści Raymonda Chandlera – Amerykanina pochodzącego z Chicago. Philip Marlowe pojawił się po raz pierwszy w opowiadaniu „Finger Man” z 1934 roku, zaś premierową powieścią z jego udziałem był „Głęboki sen” z 1939 roku (znany ze świetnej ekranizacji pt. „Wielki sen” z 1946 roku, do której scenariusz stworzył m.in. amerykański noblista William Faulkner, a główną rolę zagrał Humphrey Bogart). Raymond Chandler był spadkobiercą twórczości Dashiella Hammetta (autor „Sokoła maltańskiego”) – wyniósł z bocznych torów na piedestał literaturę „czarnego kryminału” (to z niej wywodził się później film noir). Jego scenerią jest zazwyczaj „miejska dżungla”, a bohaterami bezwzględni gangsterzy z pistoletami w ręku, femme fatale z cieniutkim papierosem w ręku i zręcznym makijażem, mafiozi kręcący na boku swoje lewe interesy oraz...

No właśnie – przystojny, prywatny detektyw w filcowym kapeluszu, gustujący w pięknych kobietach. Nadużywający whisky, brandy i innych alkoholi, palący namiętnie fajkę i camele. Niepoprawny, niecierpiący świata idealista – Philip Marlowe. Jego specjalnością jest wpadanie w tarapaty i wyplątywanie się z nich – niejednokrotnie poświęcając się sprawie, balansuje na granicy śmierci. Choć pełen wad – w zdegenerowanym i skorumpowanym świecie budzi sympatię.