Hank Moody, czyli stereotyp pisarza obalony

Przyglądając się wizerunkowi pisarza w Polsce, można popaść co najmniej w nastroje depresyjne. Szary, źle ubrany, wymiętolony dziwak, który nigdzie nie bywa, nic ciekawego nie robi, tylko staromodnie dłubie na klawiaturze (a jeszcze lepiej – na maszynie do pisania). Polski pisarz nie ma kobiety, interesującego życia, mówi wierszem, jest nieśmiały, brakuje mu męskości. Polski pisarz kiepsko zarabia, nie jest autorytetem, tylko odchyleńcem, żyjącym gdzieś na marginesie. Pisarz nie jest u nas powszechnie cenionym zawodem, a osobników go wykonujących nie utożsamia się raczej z ludźmi sukcesu. Inaczej jest za granicą. I to daleką. Na przykład w Stanach Zjednoczonych. Pisarz to jest gość. Grube sumy na koncie, świetne garnitury, wielkie rezydencje, czerwony dywan, pierwsze strony najbardziej poczytnych czasopism, nowa książka zawsze wielkim wydarzeniem, Hollywood walące drzwiami i oknami. W Stanach zawód pisarza jest ceniony. To człowiek, który ma posłuch, który potrafi być zarówno idolem, jak i autorytetem. Żaden tam dziwak, najwyżej ekscentryk, ale niesamowicie ciekawy. Nie użala się nad sobą, nie chodzi w dziurawych butach, uśmiecha się garniturem białych zębów. Stereotyp pisarze nieco odczarował u nas serial „Californication”. Być może jego główny bohater, Hank Moody, nie jest człowiekiem sukcesu, bo życie ma całkowicie popaprane, ale tak naprawdę wielu chciałoby żyć właśnie w taki popaprany sposób. Moody jest pisarzem. Co prawda jednej książki, ale jednak. Książka świetna, kultowa, sprawiła, że stał się on człowiekiem popularnym, uwielbianym, a kolejne, dochodowe zlecenia zaczęły krążyć nachalnie wokół niego i zapewniać mu godne utrzymanie –wykłady, pisanie scenariuszy, ekranizacja książki, musical, wszystko to sprawia, że Moody’emu żyje się wygodnie, acz w niemocy twórczej. Hank to mimo wszystko człowiek literatury. A jednak jak bardzo daleki od polskiego, pisarsko-męczeńskiego stereotypu. Po pierwsze: wygląda jak człowiek. Nosi dobrze dopasowane jeansy, fajne skóry i t-shirty, jest przy tym dobrze zbudowany, a niejedna pani twierdzi też, że jest autentycznym przystojniakiem. Po drugie: to człowiek rozrywkowy. Jego życia nie dałoby się nazwać nudnym i bezbarwnym. Alkoholowa biba za alkoholową bibą, licznie spalane jointy, głośna muzyka, styl na rock’and’rollowca.
Po trzecie: seks i piękne ciała. Hank Moody z wizerunkiem drania przyciąga kobiety lepiej niż magnez o supermocy. Trudno zliczyć, ile kobiet widziało jego łóżko lub w ilu łóżkach różnych kobiet on sam zawitał. Dodajmy jeszcze, że kobiety te przeważnie są zabójczo piękne i mieszczą się w naprawdę szerokim przedziale wiekowym. Po czwarte: poczucie humoru. Hank Moody jest człowiekiem niezwykle zabawnym, o dużym dystansie do życia i świata, i po prostu… ciekawym. Zarówno dla facetów, jak i kobiet. Co prawda, jego styl życia przysparza mu wciąż nowe problemy. Ze względu na skłonność do skoków w bok i alkoholowych ekscesów, nie tylko nie potrafi zatrzymać przy sobie ukochanej kobiety, ale i coraz trudniej mu pisać, nie mówiąc już o problematycznych alkoholowych ciągach, które prowadzą go prosto na odwyk. Nie zmienia to jednak faktu, że przyglądając się sylwetce Moody’ego, a także sylwetkom pisarzy, którzy w Stanach osiągnęli sukces, należy stwierdzić, że polska rzeczywistość niejako zafałszowała autentyczny wizerunek człowieka pióra, zatrzymując się na etapie mniej więcej twórczości Mickiewicza (który – nie każdy wie – także aniołkiem nie był).