Diane Lane - uosobienie młodzieńczych marzeń

Diana Lane uważana była niegdyś za jedną z najpiękniejszych kobiet na świecie. W latach osiemdziesiątych wariowano na jej punkcie, a ona sama mogła przebierać w ofertach angażu. Zainteresowanie to zawdzięczała nie tylko subtelnemu talentowi, ale zjawiskowej urodzie – naturalnej, dziewczęcej, nienachalnej, a jednocześnie eleganckiej i słodkiej. Zanim trafiła na sam szczyt, jej życie przybierało często dramatyczny bieg wydarzeń. Jej matka pracowała w nocnych klubach jako piosenkarka, dorabiając jednocześnie jako modelka „Playboya”. Gdy Lane miała 13 lat, rodzice postanowili się rozwieźć, a nie było to spokojne rozstanie. Córkę „przerzucano” ze Stanów do Meksyku, między mieszkaniem ojca a matki, a ona wreszcie na własną rękę postanowiła uciec do Los Angeles – spędziła tu kilka miesięcy. Gdy wróciła do ojca, matka znienacka ją porwała, co skończyło się w sądzie. Można by powiedzieć nie bez ironii – dzieciństwo pełne wrażeń. Wreszcie opiekę nad dziewczynką przejęła jej babcia, kaznodzieja kościoła zielonoświątkowców, Eleanor Scott. Lane mimo rodzinnych perypetii od samego początku chciała zostać aktorką. Jako sześciolatka pierwszy raz pojawiła się w teatrze, jako dwunastolatka miała już na koncie występ na jednej scenie z Meryl Streep (spektakl „Wiśniowy sad”).
Szybko jej urodę i umiejętności wyłowili filmowcy z Hollywood. Wkrótce początkująca aktorka trafiła na plan filmu „Mały romans” i została okrzyknięta nową Grace Kelly. Stamtąd trafiła wprost na okładkę „Timesa”. Lane próbowała również swoich sił w modelingu. Niestety niski wzrost (166 cm) jej to uniemożliwił. I to chyba w tym należy upatrywać wyjątkowej słabości aktorki do wysokich obcasów. Początkowo jej role były bardzo dziewczęce. Aktorka dwukrotnie zagrała u samego Forda Coppoli, pojawiając się w kultowych „Rumble Fish” i „Wyrzutkach”, gdzie wcielała się uosobienie chłopięcych marzeń. Mimo tego obiecującego początku, kolejne role okazały się wpadkami – za występ w głośnym, ale finansowo nieopłacalnym „Cotton Club” aktorkę nominowano do Złotej Maliny, cięgi od krytyków zebrała również za rolę w „Ulicach w ogniu”. W tym czasie odrzuciła też dwie role, które mogły doskonale zaprocentować na przyszłość – „Plusk” z Tomem Hanksem (który rozsławił Daryl Hannah) oraz „Ryzykowny interes” z Tomem Cruisem (z obłędną Rebeccą De Mornay). Nieudane wybory nieco ją podłamały. Na szczęście tylko na chwilę. Potem przyszedł czas na występy w udanym „Wielkim mieście” z Mattem Dillonem, rewelacyjnym westernowym miniseralu „Na południe od Brazos” (nagroda Emmy), kilku dobrych thrillerach, ciekawym filmie biograficznym pt. „Chaplin”, a nawet telewizyjnej adaptacji kultowego „Tramwaju zwanego pożądaniem”. W tym czasie Lane zeszła się ze swoim pierwszym mężem, Christopherem Lampertem, z którym była przez sześć lat. Trudno jej było wyjść z szufladki młodzieżowej gwiazdy, uosobienia nastoletnich marzeń – tymczasem przecież wcale nie młodniała, reprezentując coraz bardziej dojrzały typ urody. Po wielu rolach w dziś już nieco zapomnianych thrillerach i dramatach obyczajowych, przyszedł czas na przełom. Były nim pierwsze role dotyczące kryzysu dojrzałości – najpierw „Spacer po księżycu”, gdzie wcieliła się w żonę i matkę uciekającą od monotonnego życia na Woodstock z młodszym facetem, potem „Niewierna” z Richardem Gerem, gdzie ponownie zagrała kobietę, która czysto cielesnym romansem ryzykuje szczęście w idealnej rodzinie. Dzisiaj Lane, mimo pięćdziesiątki na karku, nie składa broni. Świadczą o tym jej głośne role z ostatnich lat: „Hollywoodland” z Benem Affleckiem i Adrienem Brodym, „Pod słońcem Toksanii”, aż wreszcie „Człowiek ze Stali”, gdzie wcieliła się w matkę samego Supermana. Dzisiaj jej kariera przypomina wciąż tę sprzed lat – prócz dobrych i ciekawych ról Lane gra czasem w mniej spektakularnych, skromniejszych i nie zawsze udanych tytułach. Mimo dojrzałej twarzy, wciąż da się dostrzec w jej oczach młodzieńczy urok i nie trudno się domyślić, że kiedyś była naprawdę piękną dziewczyną. Taką, o jakiej marzy się przez całe życie.