Brudny Harry - niepokorny policjant i jego magnum w akcji

W 1971 roku powstał film, któremu początkowo niewielu ludzi wróżyło sukces. Donowi Siegelowi, który był reżyserem „Brudnego Harry’ego” odmówili gry kolejno: John Wayne, Steve McQueen, a nawet Paul Newman. Mówiło się także, że w rolę niepokornego policjanta miał wcielić się Frank Sinatra. Plejada gwiazd nie zdecydowała się na występ w filmie, który dziś zaliczany jest do klasyki kina sensacyjnego. I bardzo dobrze, bo dzisiaj już trudno byłoby sobie wyobrazić Harry’ego Callahana z twarzą inną, niż twarz Clinta Eastwooda.
Brudny Harry (1971) Rolą w „Brudnym Harrym” Clint Eastwood dał początek modzie na nowego sensacyjnego bohatera – nazwijmy go „antydetektywem”. Harry Callahan to samotny gliniarz, twardy, cyniczny i bez skrupułów. Rzuca wyzwanie przestępczemu światu, nie przebierając w środkach. Wręcz przeciwnie – najlepszym rozwiązaniem byłoby dla niego rozwalanie łbów psychopatycznym przestępcom, nie bawiąc się w żadne skomplikowane policyjne procedury.
Przełożeni mają z nim przez to masę kłopotów, ale że Callahan to świetny fachowiec i potrafi wytropić najbardziej przebiegłego mordercę – muszą się pogodzić z jego specyficznym sposobem pracy. W premierowej części Harry ściga niejakiego Skorpiona – psychopatycznego mordercę, którego kreacja oparta jest na autentycznej postaci Zodiaka z lat 60. Zodiak mordował ludzi w San Francisco i nigdy nie został złapany. Skorpion nie będzie miał tyle szczęścia, bo przyjdzie mu się zmierzyć z Callahanem.
Siła magnum (1973) Postać Harry’ego Callahana przyczyniła się do wykreowania filmowego gadżetu, który stał się ikoną współczesnego kina sensacyjnego. Mowa oczywiście o rewolwerze Magnum kaliber 44 (oficjalna nazwa broni to Smith and Wesson Model 29). W latach 70. wykorzystywała go amerykańska policja, często również myśliwi. Posiada wysoką skuteczność obalania, jak również ogromny odrzut, przez co jest trudny do opanowania. W „Sile magnum” Harry stoczy walkę z policjantami, którzy wymierzają sprawiedliwość przestępcom na własną rękę. Wydawałoby się, że to rozwiązanie jak najbardziej zgodne z „kodeksem” Callahana, jednak intryga przyniesie zaskakujący finał.
Strażnik prawa (znany też jako „Egzekutor”) (1976) Callahan narozrabiał. Za skandaliczne metody, zastosowane w trakcie uwalniania zakładników uwięzionych w sklepie monopolowym, jest oddelegowany do pracy w biurze – w dziale personalnym. Kiedy jednak San Francisco zostaje sterroryzowane przez krwawy gang, siejący w mieście panikę i śmierć, Callahan powraca do roli, w której czuje się najlepiej. Porwany zostaje burmistrz miasta, mordercy i kidnaperzy żądają okupu. Harry’emu w tej części pomaga kobieta – inspektor Kate Moore (charyzmatyczna Tyne Daly, znana m.in. z wielokrotnie nagradzanego serialu kryminalnego „Cagney i Lacey”).
Nagłe zderzenie (1983) Jedyny z serii film wyreżyserowany osobiście przez Clinta Eastwooda (wszystkie pięć filmów miało innego reżysera). Callahan powraca po siedmiu latach, już w latach 80. Pragnie odpocząć i wyjeżdża do spokojnego nadmorskiego miasteczka. Nie jest mu dane jednak zbyt długo nacieszyć się spokojem. Harry’ego ciągnie do kłopotów, dlatego daje się wciągnąć w tajemniczą serię brutalnych morderstw w niejasny sposób powiązanych z młodą artystką – Jennifer Spencer (w tej roli Sondra Locke; aktorka nakręciła z Eastwoodem sześć filmów, a także miała z nim romans, który zakończył się skandalem w... sądzie). Wraz z siostrą były w przeszłości gwałcone przez miejscowych mężczyzn, brał w tej tragedii udział także syn szefa policji. Jennifer zaczyna fascynować, a on nie ma pojęcia o tym, jaką rolę odgrywa kobieta w całej sprawie. „Nagłe zderzenie” ma ciężki i ponury klimat, odkrywa też niezbadane strony złożonej psychiki Callahana.
Pula śmierci (1988) Piąta i ostatnia z przygód inspektora Harry’ego Callahana. Policjant prowadzi śledztwo sprawie podejrzanej grupy członków ekipy filmowej, którzy pod pretekstem zabawy obstawiają między sobą osoby, które mają największe szanse na... śmierć. Kiedy padają pierwsze trupy, do akcji wkracza Brudny Harry – oczywiście z hukiem, ale niestety już po raz ostatni... Ciekawostką jest fakt, że epizodycznie pojawia się w filmie Jim Carrey, a także będący wtedy u progu kariery zespół Guns N’ Roses (podczas sceny na pogrzebie). Mocne zakończenie serii o Harrym Callahanie – drugiego takiego gliniarza w historii kina już po nim nie było.