Amy Winehouse - mija rok od śmierci wokalistki

Amy Winehouse zmarła 23 lipca 2011 roku. Jej ciało odnaleziono w jej własnym mieszkaniu w Camden. Zgubiło ją głębokie uzależnienie, problemy z samą sobą, pokonywana na krawędzi droga na oślep. Dziś wciąż się mówi, że była jedną z najbardziej utalentowanych artystek młodego pokolenia. Odchodząc, dołączyła do niechlubnego i na wskroś smutnego klubu „27”. W chwili śmierci miała tyle samo lat co Jim Morrison, Jimi Hendrix, Janis Joplin czy Kurt Cobain. Niedługo przed jej śmiercią, jej koniec przewidywali jej pilni obserwatorzy i bezlitosne media. Wśród głosów troski, pojawiały się oskarżenia i złośliwości „mędrców”, co pozjadali wszystkie rozumy. Powstawały strony internetowe, na których można było obstawić datę jej śmierci, czy wybrać najbardziej kompromitujące zdjęcie. Uzależnienia i problemy Winehouse nie były tajemnicą. Nie była ona jednak zwyczajną gwiazdą, taką jakich wiele, której po prostu „odbiło” od nadmiaru pieniędzy czy sławy. Problemy z dragami rozpoczęły się tuz po wydaniu pierwszej płyty, „Frank”, która początkowo przeszła bez echa. Kiedy Amy wydała w 2006 roku płytę „Back to Black”, sprzedaną w niebotycznym nakładzie i nagrodzoną szeregiem Grammy – wokalistka już tkwiła w dołku.
Mimo drobnych wzlotów, zaliczała kolejne upadki. Ani razu podczas trwania swojej kariery nie była do końca na tak zwanej prostej. Jej autodestrukcyjny styl życia, a raczej umierania, był jednak nieodłącznie złączony z jej wrażliwością. Bo Amy była wybitnie wrażliwa. Wystarczy wsłuchać się dobrze w jej piosenki, w przejmujące teksty, które stanowią nie tylko o jej talencie, ale i „złamanej” duszy. Są analizą własnego upadku. Muzykę Amy próbowano zakwalifikować jako soul – nie był to jednak soul taki, jaki znamy z wykonań czołowych wokalistek.
Amy stworzyła własny podgatunek – ciemny, pomieszany z r&b, w stylistyce retro. To właśnie ona rozpoczęła ekspresowo rozprzestrzeniającą się modę na styl retro, który teraz kontynuuje Paloma Faith, w którym swoje piosenki wyśpiewywała Duffy. Utwory Amy były jednak, podobnie jak jej cała postać, naznaczone tragedią. Przebija się w nich niepokój. Trudno powiedzieć, czy istnieje współcześnie jakaś wokalistka, która nagrała tak niewiele, a tak jednoznacznie została określona jako wybitny talent. Być może mianem tym można określić ostatnio bijąca rekordy popularności Florence Welch, która choć nie jest „święta”, to na szczęście do pięt nie dorasta w swoich "wybrykach" Amy. Adele? Fakt, Adele jest ostatnio najlepsza – jednak chyba w zupełnie inny sposób.
Jej utwory są bowiem sprawnym połączeniem prostego popu, z ujmującym liryzmem – nie są wybitne, ani oryginalne, ale perfekcyjne. Amy posiadała większego, muzycznego „zadziora”, miała instynkt, który pozwoliłby jej nagrać najlepsze płyty w historii… gdyby tylko jeszcze pozwolił jej dłużej żyć. Amy na narkotyki wydawała ogromne sumy. Kiedy po „Back to Black” jej majątek szacowano na 10 milionów dolarów, szybko stopił się zaledwie do jednego. Przeszła też serię odwyków, niewiele jednak pomagały. Kulminacyjny punkt jej tragicznego upadku nastąpił na koncercie w Belgradzie 16 czerwca, kiedy ledwo trzymała się na scenie, a jej śpiew przypominał raczej pijacki bełkot. Wtedy to menadżer Amy odwołał wszystkie jej koncerty – w tym i ten w Polsce, w Bydgoszczy, który miał się odbyć 30 lipca. Amy wróciła do domu. Tu miała dochodzić do siebie, odpoczywać. Na dzień przed śmiercią zbadał ją lekarz, który stwierdził, że jest w niezłej formie. Niestety forma ta pozwoliła jej pić całą noc, aż do samego rana. Potem znaleziono ją martwą. Świat muzyki zapłakał i będzie to robił co rok 23 lipca.