5 książek, o których warto sobie wyrobić zdanie

Książki potrafią budzić skrajne emocje. Niektóre z tytułów wydawniczej propozycji trzeba i wypada poznać, o innych otwarcie mówi się, że nie warto do nich zaglądać. Inne wydają się być zupełnie neutralne. Wśród tego ogromu tytułów znajdują się również pozycje wzbudzające wybitnie skrajne emocje. To książki, których przywołanie na spotkaniu towarzyskim niesie ze sobą ryzyko zaangażowanej dyskusji, nawet jeżeli dyskutanci ich nie przeczytali. Warto do nich zajrzeć choćby po to, by wyrobić sobie opinie na podstawie własnego doświadczenia, a nie mglistych skojarzeń. W ten zyskuje się przewagę w dyskusji.
„Alchemik” Paulo Coelho Paulo Coelho to pisarz, z którego drwi się już otwarcie. Powstają strony w internecie i profile na Facebooku parodiujące jego uduchowiony i górnolotny styl oraz naigrawające się z jego mądrości życiowych. Mimo to Coelho jest wszędzie – nie tylko w bibliotece i księgarni, ale i w kioskach, supermarketach i w salonikach prasowych. Wciąż go się czyta, wciąż też ma za sobą masę fanów wierzących w jego twórczość. Jak naprawdę pisze Coleho? Przekonać się o tym można, sięgając po jego najbardziej znaną książkę w dorobku i chyba jednocześnie najlepszą – „Alchemika”.
„Harry Potter” J.K. Rowling „Harry Potter” miał nieszczęście być porównywany z „Władcą Pierścieni”. Porównanie to spowodowane było zbieżnością w czasie ekranizacji obu pozycji – zarówno jedna adaptacja, jak i druga, pojawiły się w kinie w roku 2001. Czarodziej-okularnik z książek Rowling nie miał szans w pojedynku z rozbudowanym światem Śródziemia. Radykalni fani fantastyki zbywali go więc machnięciem ręki i umieszczali we własnej hierarchii gdzieś w rejonie bezwartościowych bajeczek dla dzieci. Ogromna popularność „Harry’ego Pottera” była niektórym w niesmak – żaden jednak z krytykantów nie spróbował zmierzyć się sam na sam z prozą sympatycznej autorki. A ona owszem, przegrywała z dobrą literaturą fantasy – ale miała do tego prawo. Należała bowiem do zupełnie innej kategorii, przez co pojedynek, który toczyła, był nieco nieuczciwy.
“Kod Leonarda Da Vinci” Dan Brown Wielka afera wokół Dana Browna i jego prozy ucichła już parę lat temu, ale była dość głośna i agresywna. Wielu entuzjastów jego prozy zawierzyło pisarzowi całkowicie, twierdząc, że wszystkie fakty przez niego przedstawione w „Kodzie Leonarda Da Vinci” są zgodne z prawdą i w pewien sposób rewolucyjne. Teorie snute przez Browna zostały już wielokrotnie prostowane w przeróżnych „kluczach” wydawanych w postaci innych książek, dyskusja powoli się wyczerpała. Dziś jednak, kiedy ten tytuł na powrót wraca w rozmowach towarzyskich, emocje ożywają – prócz fabuły, rozpatruje się, czy to literatura warta uwagi, czy nie bardzo. Bez zaglądnięcia do środka, nie da się tego ocenić.
“50 twarzy Greya” E.L. James To hit ostatnich miesięcy. Krytycy i bardziej wytrawni czytelnicy podnoszą lament – to kit, nie czytajcie tego, bojkotujcie! Tymczasem „50 twarzy Greya” sprzedaje się świetnie, E.L. James zarabia grubą kasę, w planach natomiast jest ekranizacja powieści. Książkę można dostać nawet w supermarkecie w wydaniu kieszonkowym i to za grosze. Są tacy, którym się podoba, są inni – którzy czytają, żeby mieć dobry ubaw.
Twórczość Doroty Masłowskiej Na koniec polski akcent. Dorota Masłowska powróciła w zeszłym roku z nową książką pt. „Kochanie, zabiłam nasze koty”, w skutek czego jej kariera pisarska znowu została poddana analizie. Dorota debiutowała w 2002 roku jako 19-latka książką „Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną”. Szybko odkryto jej talent, nominowano do Nike, a debiutancką powieść wtłoczono w ramy literatury „dresiarskiej”. Kontrowersji jednak było sporo – niektórzy twierdzili, że Masłowska kaleczy literaturę i w gruncie rzeczy kiepska z niej pisarka. Inni jej pisanie wychwalali pod sam nieboskłon. W 2005 roku Masłowska wydała kolejną książkę – „Paw królowej”, która bardzo radykalnie podzieliła krytyków. Mimo to zdobyła Nike. Czy zatem Masłowska jest wielkim talentem, czy nie bardzo? Może warto samemu się przekonać?